1. Kabeh keapikan iku diringkes ing njero telung ukara yaiku pandangan, meneng lan omong. Saben pandangan kang ora ngasilake pelajaran iku kelalaian akal. saben meneng kang ora ngandhut pikiran artine lengah/lena lan saben omongan kang ora nyeminake dzikir iku muspra. Senenga wong kang penglihatane nambah pelajaran, menenge ndhadhekake pikir lan omongane kancane dzikir. (Ali Bin Abi Thalib ra)

2. Wasiat Abdullah bin Sadad mring anake. Sepisan, anakku, aku wis ngrasakake kabeh nikmat nanging ora ana nikmat saka sifat murah ati ngapura kesalahane wong liya. Kapindho, aku wis ngrasakake paite urip sing ora ana kang pait ngluwihi saka nggantungake mring wong liya terus. Katelu, aku wis ngangkat wesi lan watu-watu abot, nanging ora ana sing luwih abot tinimbang mikul utang.(Abdullah bin Sadad)

3. Kesugihan sing paling dhuwur iku ana telu. Sepisan, sugihe ati ing njero resike saka sebab siap nampa ukuman lan resike saka memungsuhan. kapindho, sugihe jiwa yaiku istiqomahe jiwa saka sawijining perkara sing digethingi, keslametane saka bencana lan kesuciane saka riya utawa pamer. Katelune, kesugihan ing tingkatan iki nduweni telung kategori; saksi mring Asmane Allah ing njero dhiri pribadine; terus lan tansah nyermati kamahautamane Allah lan sukses kanthi anane Gusti Allah. Lan satemene kesugihan tingkatan katelu iki sabenere hakekat kesugihane ati. kaya sandane Rasulullah sugih kuwi ora merga sugihe bandha donya sing akeh, nanging sugih iku sugih ing ati. (Syaikul Islam Al Harawi)

4. Pawongan kang pinter dudu wong sing akeh ngelmune nanging wong kang nuruti ilmune lan ngamalake sarta nurut sunat-sunnah Nabi Muhammad saw nadyan sethithik pengetahuan utawa ilmune. (Ibrahim Al Khawwash)

5. Sapa wae kang nduweni ambisi kanggo nduweni pribadhi kang mulya lan drajat kang dhuwur, supaya dheweke ngapura kang nzalimi dheweke, menehi mring wong kang ora seneng menehi dheweke lan hubungake tali silahturahmi mring wong-wong kang medhot hubungan karo dheweke. (HR Hakim)